Decembermaand hak op de tak

Nu even van de hak op de tak met mijn Decembermaand.
Die brengt mensen dicht bij elkaar.
Voor sommigen een moetje, voor anderen een vanzelfsprekendheid.

Voor mij is december een maand waarin ik voortdurend stil sta bij mijn aandeel voor het eigen geluk en voor dat van een ander het afgelopen jaar. Wat heb ik gedaan om mijn welbevinden te stimuleren en die van anderen te bevorderen? Wat waren de knelpunten en wat zouden de verbeterpunten moeten zijn.
Waarom begin ik over mijn eigen welbevinden? Dat is voor mij niet zo moeilijk. Eerst dien ik te weten wat ik hoor te voelen om over het welbevinden te schrijven, voordat ik het gevoelspad voor een ander betreed. Dit klinkt misschien heel zweverig, maar het is een feit. Simpelweg, wat ging goed voor mijn gevoel en wat ging minder goed?

Buiten mijn werkuren om beklim ik meestal 32 treden naar familiehuizen. Dit doe ik, om maatschappelijk verantwoord families te faciliteren in hun zoektocht naar oplossingen voor hun ontspoorde pubers, hun verslaafde familieleden of hun eenzaamheid. Mijn gesprekspartners zijn dan de familieleden, hun vriendenkring, Kinderbescherming, GGZ, GGD, gemeenten, Justitie of het Leger des Heils. Meestal lukt het de families om met een mooi familieplan op eigen kracht bijvoorbeeld vroegtijdige uithuisplaatsing van hun kind te voorkomen en krijgen ze de regie in eigen handen terug. Anderen krijgen therapie en eenzame mensen ontdekken weer familie.

Inmiddels heb ik meer dan 2176 treden beklommen.
Ik realiseer dat elk huisje zijn kruisje heeft. Wat ik meemaak is de weinige ruimte die de mensen met elkaar moeten delen, terwijl ze onderlinge frustraties te lijf gaan en in sommige gevallen onhygienische situaties het hoofd dienen te bieden. Maand december dient zich aan en bijna niemand komt meer naar buiten, opgeslokt door volledige afscherming voor eigen “bescherming”. De cocon waar ik aanklop, lijkt ineens van beton.

 

Toren van Lopik Decembermaand
Toren van Lopik Decembermaand

 

Als de cocon eenmaal open gaat, weten wij elkaar gelukkig wel te vinden. Ik heb liever die cocon niet dicht, zo’n situatie is een gemiste kans voor de families. Aha, dit is een verbeterpunt voor mij. Met communicatie de cocon van de families open houden.

Zijn alle problemen met een familieplan op te lossen? Nee dat niet, maar de meeste plannen lossen wel de problemen op.
Waarom kan ik de families op weg helpen en voelt men zich gehoord door mij?
Ik denk een antwoord hierop te hebben. Wellicht straal ik herkenning uit?, met een overleden vader die ik nooit goed heb gekend, zoals velen van ons. Misschien is dit op mijn gezicht te lezen; de onbeantwoorde vraag?.
Wie was hij? Hij heette Jan Frederik. Zijn bijnaam was Jan paard (Jan Cabai). Hij was miljonair door het winnen van paardenraces en stierf zonder een cent.
Op het hele eiland Curaçao was hij, met in elk stadje een schatje, bekend, of is dat berucht? Zijn laatste actie voor zijn dood was het opkopen van sloophuizen, die later niks waard bleken te zijn. Een opvolger Jacob Gelt Dekker wist er wel zijn weg mee te vinden en de wijk van toen, floreert nu. Jan Frederik ligt nu inmiddels 39 jaar in zijn graf. Deze prangende vragen kan ik hem niet meer stellen. Wie was hij? Waarom mocht ik hem slechts op zijn sterfbed zien. Hoeveel halfzussen had ik nog? Ik moet het doen met de eenzijdige, gekleurde informatie van de langstlevende. Dat is mijn 91-jarige moeder, die precies weet wat zij wel of niet wil vertellen.
Inmiddels heb ik zelf een gezin, dat koester ik. Iets wat mij veel energie geef, energie die ik graag ook met anderen deel.

Een goed kerstfeest

Sharynne Martijn