Bericht uit Blaricum van Sharynne Martijn

Uit Blaricum

Een paar maanden geleden ben ik met mijn gezin in het oude dorp Blaricum komen wonen. Een warm bad stond op mij te wachten, in tegenstelling tot de berichten die je weleens leest over het Gooi en Blaricum (koud en afstandelijk)

Na jaren gewoond te hebben in Hilversum, Utrecht(studie), op de Veluwe en 9 jaar Blaricum Bijvanck, verlangde ik toch terug naar het dorpsgevoel, dat ik op Curaçao en op de Veluwe kende. Terug naar Curaçao zou een te grote stap zijn richting mijn echtgenoot, zoon en dochter.
Inmiddels zijn wij twee en een halve maand verder in het oude dorp. Iedereen in de straat en in de nabije omgeving heeft een warme groet voor ons over. De container zetten wij samen buiten en rijden deze voor elkaar naar binnen, wanneer de ander een druk moment heeft.
Eerst valt het mij op dat wij de enige zijn zonder heg in de straat. De verkoper van het huis licht toe dat juist het hegloze erf uitnodigt voor een praatje met de buurt.Nostalgie grijpt hem aan, terwijl ik deze toelichting van hem even niet kan plaatsen. Is er dan een lage heg nodig om contact te maken met mijn nieuwe omgeving?
Mijn omgeving heeft trouwens mij al ontdekt, benaderd en gesproken, voordat ik op ons hegloos erf sta.
Wanneer ik het erf ontdoe van de herfstbladeren, ontstaan er spontaan leuke, interessante gesprekken met voorbijgangers uit de buurt. Nu kan ik de toelichting van de verkoper beter plaatsen.
Mijn kinderjaren met gespreksbeelden vanuit de cactusheg herleven in mijn brein. Toen had niemand haast, nu ook niet besef ik.
Het zijn nu maar een paar verschillen met toen. Ik kijk nu penshonado’s in de ogen en heb schoenen aan.
Mijn buurtallert voorstel via mijn mobiel, introduceer ik gelijk. Ook stel ik voor om op een ander moment met iets meer tijd en ruimte, elkaar de hand te schudden.
Dat moment breekt binnenkort aan.

Dank voor het warme bad.

Sharynne Martijn